Zaman vardı, sosyal medya yoktu; insanlar birbirine kelimelerle dokunurdu. İşte o zamanların en sıcak köşesiydi sohbet chat odaları. İnternetin henüz masum olduğu, insanların nick'lerle ama yürekten konuştuğu dönemlerdi onlar. “Selam” deyip tanımadığın birine kalbini açabildiğin, yargılanmadan anlatabildiğin tek yerdi o satırlar.

Her odanın ayrı bir havası, ayrı bir kuralı olurdu. Kimisi dostluk için, kimisi aşk için, kimisi sadece vakit geçirmek içindi. Ama ortak bir duygu vardı her mesajda: Paylaşmak. Bir dert anlatılır, biri mutlaka "anlıyorum" derdi. Bazen saatlerce susulur ama pencere kapanmazdı, çünkü orası yalnızlığın en kalabalık haliydi.

Sohbet odalarında insanlar sesini bilmediği, yüzünü hiç görmediği insanlara güvenirdi. Çünkü dijital maskelerin ardında gerçek hisler vardı. “asl pls?” ile başlayan sohbetler, bazen yıllarca süren dostluklara, hatta evliliklere dönüşürdü.

Elbette her şey tozpembe değildi. Yalanlar da dönerdi, oyunlar da oynanırdı. Ama yine de o samimi yazışmalar, bugünkü yüzeyselliğin çok ötesindeydi. Çünkü chat odalarında insanlar konuşmayı değil, dinlemeyi de öğrenirdi.

Bugün ekranlarımız daha renkli, platformlarımız daha hızlı. Ama o dönemlerin sadeliği, samimiyeti ve bir satıra sığan sevgisi artık yok. Çünkü o chat odaları, sadece yazı yazılan yerler değildi. Oralar, dijital kalplerin çarptığı yerlerdi.

Belki de en çok bu yüzden diyoruz ya:
“Ah o eski sohbet odaları...”